AFSCHEID…..
Soms is er een moment binnen onze organisatie om even bij stil te staan. Niet iedereen kent de geschiedenis van St. Barbara, maar sinds het 100 jarig bestaan is er door Stg. Tremele voor vele hier verheldering in gekomen. (Met dank aan Jos van Koolwijk.) Een kleine opfrisser voor onze nieuwkomers of geïnteresseerden.
100 Jaar geleden hebben dhr. en mw. van Deursen de zusters Franciscanessen naar Dreumel gehaald om de ouderen van Dreumel zorg te bieden. Ongeveer 50 jaar later hebben zij broeder Willy en broeder Henricus (broeders van het Heilig hart) gevraagd om de zorg over te nemen en te leiden in St. Barbara. In 1978 wilden de broeders vertrekken en hebben zij het bejaardenhuis verkocht aan mijn vader Piet van Zon.
Direct na het tekenen bij de notaris is Piet naar Harry Graven (echtgenoot van José) gegaan. Harry was net gestart met zijn eigen administratiekantoor en samen met José werd hij verrast door het bezoek van Piet van Zon.
Piet meldde dat hij het bejaardenhuis gekocht had en meldde Harrie dat hij, mét hulp van Harry en José, de zorg in het bejaardenhuis ging organiseren. Fam. van Zon en fam. Graven zijn vanaf dat moment gaan samenwerken destijds in Bejaardenhuis St. Barbara. Financieel en administratief waren de zaken waar José Graven in eerste instantie mee startte. St. Barbara heeft een roerige tijd meegemaakt en vanaf het eerst moment is en bleef José betrokken bij het wel en wee van St. Barbara.
Buiten het feit dat de zorg in al die jaren veranderd is, heeft het zorgcentrum flinke uitbreiding van diensten en producten gekend, maar ook uitbreiding van medewerkers. Er zijn verschillende memorabele momenten geweest. Ik vertel u er enkele;
In 1986 wilde de provincie dat er bezuinigd werd en zou St. Barbara bedden moeten inleveren. Het bestaansrecht zou niet haalbaar zijn en de kans dat Barbara de deuren zou moeten sluiten was reëel. Met vele acties, verweer en pleidooien heeft een groep vrijwilligers met o.a. José gestreden voor behoud van een zorgcentrum in Dreumel (en met positief resultaat). Daarna moest er gerenoveerd worden. Er kwamen barakken in de tuin voor huisvesting en een flinke renovatie van ruim een half jaar was het gevolg.
De opening werd goed gevierd en begeleid door José Graven. In 1995 hebben we de evacuatie meegemaakt. Het hoge water zou door of over de dijken heen komen en Dreumel zou onder water komen te staan. Ook nu was José (mét haar gezin) 24 uur per dag aanwezig op het logeeradres in Nijmegen, samen met alle bewoners destijds.
Na het overlijden van mijn moeder in 1996 heeft José de honneurs waargenomen van mijn vader en trad zij ook naar buiten toe. Vergaderingen, afspraken, samenwerking met andere instanties volgden, maar ook personeelsbeleid en intern beleid werd waargenomen door José.
In 2001 was de overname van mijn vader op mij en werd ik aan de hand van José meegenomen en wegwijs gemaakt in de ouderenzorg. Tot op de dag van vandaag is José nog steeds een grote steun en toeverlaat.
Zelfs nadat haar man Harry overleed bleef José werkzaam en betrokken bij Barbara.
Tja, en dan komt er een tijd, dat je er toch voor kiest om het rustiger aan te doen. Na 45 jaar werkzaam hier in huis gaat José nu stoppen. José kent alle ins en outs, weet van de hoed en de rand, kent iedereen die hier werkt, gewerkt heeft en woont en gewoond heeft. De veranderingen van wet- en regelgeving, overheidsveranderingen en nieuwe beleidsregels. We vragen ons dus weleens af; redden wij het zonder José?
We gaan het zien!! We hebben ondertussen goede vervanging met kwaliteit en kennis in huis. Personen die samen met mij ook deze verantwoording mee aandurven. We hebben de taken verdeeld en gaan proberen om te werken zonder onze José. Maar na 45 jaar zal het vreemd zijn, heel vreemd!
Want wanneer iemand bijna dagelijks aanwezig is, zelden ziek, flexibel en betrokken, en 100% Barbara in haar hart gesloten heeft, voelt het als een amputatie en zal het gemis groot zijn. Een kleine troost is dat José op de achtergrond bij het administratiekantoor betrokken blijft voor zaken van Barbara. We zullen haar dus best nog weleens zien en we kunnen haar dan gelukkig nog vragen om raad en advies. Fijn om te weten dat we langzaam kunnen afbouwen en langzaam kunnen wennen aan het idee van St. Barbara zonder José Graven.